32

Hoofdstuk 32/ Just One Louder

Producers willen zo ‘hot’ mogelijk klinken. Bands willen graag aandacht. Platenmaatschappijen willen dat hun artiesten net zo hard klinken als de concurrentie… of liever, nog harder! De laatste 30 jaar is het volume van popmuziek flink toegenomen. Dit heeft geresulteerd in wat we noemen de ‘Loudness War’. Het hogere volume wordt bereikt door compressie en limiting. Naast het voordeel dat harde muziek meer aandacht krijgt, klinkt een liedje al snel heel compleet. Zeker als je zacht, en op kleine speakers draait.

Tegenstanders klagen over het gebrek aan punch en dynamiek van Loudness War-producties. Bovendien is zo'n 'fuzzy pannenkoek' vermoeiend om naar te luisteren. In het volgende filmpje wordt het probleem mooi uitgelegd:

Feit is dat plattere producties beter klinken op kleinere speakers en slechter op grotere. Vergelijk maar eens Johnny Guitar Watsons’ A Real Mother For Ya (pre-Loudness War) op hetzelfde volume met Snow Patrol - Run (2003).

Voorbeelden van albums met een (zeer) hoog volume:

Oasis - 'What’s the story, morning glory’

Avril Lavigne - 'Avril Lavigne'

U2 - ‘How to dismantle an atomic bomb’

Kid Rock - ‘Rock and Roll Jesus’

Arctic Monkeys - ‘Whatever people say I am, that’s what I’m not’

Franz Ferdinand - ‘You could have it so much better’

Foo Fighters - ‘Wasting light’

Geheel tegen de trend in zijn er ook altijd artiesten geweest die niet wilden meedoen aan de Loudness War:

Norah Jones - ‘Little broken hearts’

Belle & Sebastian - ‘Girls in peacetime want to dance’

Beck - ‘Morning phase’